مفاهیم پایه در تلفیق کشاورزی در برنامه ریزی و معماری منظر شهری

Abstract

کشاورزی شهری، علم تولید مواد غذایی در محدودة شهرها است که توسط سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد در سال 1996 ارائه گردید. درواقع کشاورزی در شهر، تولید مواد غذایی موردنیاز در مجاورت محل مصرف است که این موضوع خود موجب پایداری شهر میشود. اما کشاورزی شهری تنها معطوف به تولید محصولات غذایی نیست بلکه تولید محصولات غیرخوراکی مثل گیاهان دارویی و زینتی را هم شامل میشود. به این ترتیب دامنۀ مزایای کشاورزی شهری فراتر از تأمین غذا بوده و در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و اکولوژیکی زندگی شهروندان گسترده است. کشاورزی شهری، ضمن افزایش مصرف میوه و سبزیجات توسط شهروندان و نیز لذت بردن آنها از طبیعت، موجب زیباسازی محلهها، توانمندسازی اجتماع و بهبود خودباوری و عزت نفس افراد و توانایی آنان در حفظ هویت فرهنگی و سنتها میگردد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع کیفی است و ترکیبی از روش تحلیلی-توصیفی و روش استنادی است. در این تحقیق، مفاهیم اصلی و پایه که به لحاظ تئوریک و عملی از ایدة تلفیق کشاورزی و تولید غذا به عنوان یک کاربری شهری در برنامهریزی و طراحی منظر شهری حمایت میکنند، مطرح خواهند شد.