نقد اجراپذیری و ریسک‌های زیست‌محیطی برنامه هفتم در آب-رویکرد تحلیلی-متوازن

Abstract

بحران آب در ایران پدیده ای پیچیده و چند بعدی است که ریشه های اقلیمی، اقتصادی، نهادی و سیاسی دارد. برنامه هفتم توسعه با هدف کاهش ناترازی آبی، مجموعه ای از ابزارهای سیاستی از جمله راه اندازی بازار مبادله آبهای نامتعارف، نصب کنتورهای هوشمند، اصلاح تعرفه ها و حفاظت از تالابها را پیش بینی کرده است. این پژوهش با استفاده از چارچوب تحلیلی چهار بعدی، نهادی، فنی، مالی، اقتصادی و اجتماعی-زیست محیطی، قابلیت اجرا و ریسکهای زیست محیطی برنامه را ارزیابی می کند. یافته ها نشان می دهد شکاف معناداری میان اهداف برنامه و قابلیت اجرای آن وجود دارد که ناشی از همپوشانی نهادی میان نهادهای مختلف، نبود زیرساخت های داده ای یکپارچه، کمبود تامین مالی پایدار برای فناوری های نوین و ریسکهای زیست محیطی مانند آلودگی ثانویه بازار پساب است. نتیجه گیری این است که تحقق اهداف برنامه هفتم منوط به تقویت نهادهای هماهنگ کننده، سرمایه گذاری گسترده در زیرساخت های فنی و ایجاد مکانیسم های نظارتی موثر و جامع می باشد