نقش میانجی سبک زندگی ارتقا دهندهی سلامت در ارتباط بین سطح فعالیت بدنی و اضطراب در افراد بسرگسال استان سیستان و بلوچستان

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی سبک زندگی ارتقا دهنده‌ی سلامت در رابطه‌ی بین سطح فعالیت بدنی و اضطراب در افراد بزرگسال استان سیستان و بلوچستان بود. شیوه‌ی مطالعه: روش پژوهش حاضر، توصیفی و طرح آن از نوع همبستگی است که به روش میدانی انجام گرفت. جامعه‌ی آماری این پژوهش شامل افراد بزرگسال (15 سال به بالا) استان سیستان و بلوچستان بود که از بین آن‌ها 360 نفر در شهرستان‌های سراوان، چابهار، زاهدان و سوران به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های استاندارد سبک زندگی ارتقادهنده‌ی سلامت والکر و همکاران (1997)، اضطراب اسپیلبرگر (1970) و پرسش‌نامه‌ی سنجش سطح فعالیت بدنی IPAQ استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و مدل‌سازی معادلات ساختاری و به کمک نرم‌افزار AMOS انجام شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که سطح فعالیت بدنی بر سبک زندگی ارتقا دهنده‌ی سلامت تأثیر مستقیم و معنی‌داری دارد، همچنین تأثیر فعالیت بدنی بر اضطراب منفی و معنی‌دار می‌باشد، تأثیر سبک ارتقا دهنده‌ی سلامت بر اضطراب نیز منفی و معنی‌دار مشاهده گردید. در نهایت، نتایج بیانگر تأثیر غیرمستقیم و معنی‌دار سطح فعالیت بدنی بر اضطراب به واسطه‌ی سبک زندگی ارتقا دهنده‌ی سلامت بود.‌ نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش بیانگر اهمیت نقش سبک زندگی ارتقا دهنده‌ی سلامت به عنوان یک واسطه در کاهش اضطراب است؛ بنابراین، ارتقای سبک زندگی موجب تسهیل اثر فعالیت بدنی بر کاهش اضطراب خواهد شد.