نقد رویکرد پدیدارشناختی هوسرلی در قصّه¬های مجید

چکیده مقاله

رویکرد پدیدارشناسی کیفیت خاصی از ظهور معنا و آگاهی است که ادموند هوسرل (1859- 1938) مبانی نظری آن را در نگرة فلسفی نوینی به نام فنومنولوژی سامان بخشید. بر اساس نظریات وی هیچ شناخت هنجارگونه معتبر شمرده نمی¬شود مگر آنکه با کنش «من» استعلایی پدیدارشناختی کسب ¬شود. بنابراین فرد ابتدا باید با اعمال شک فلسفی تعریفات و پیشفرضها را به تعلیق درآورد تا زمینة درک و شناخت اصیل برای «من» ایجاد شود. تأکید بر ادراکات، تجربیات و احساسات شخصی و پایبندی به تفکر انتقادی از نشانه¬های پدیدارشناسی هوسرلی است و در آفرینش، نقد و بررسی ادبیات کودک و نوجوان اهمیت بسیار دارد. پژوهش حاضر که مبتنی بر تحلیل عناصر متن، رفتار شخصیتها بویژه رفتار و سازمان ذهنی «مجید» و تطبیق آن با آراء پدیدارشناسی است نشان می¬دهد که مؤلفه¬های این نگرش در «قصه¬های مجید» اثر هوشنگ مرادی کرمانی موجود است.