ارزیابی تأثیر ناهمگونی پوشش تابستانه بر احساس حرارتی موضعی مسافران در یک اتوبوس تحت دو نوع سیستم تهویه متداول

Abstract

تأمین شرایط آسایش حرارتی برای سرنشینان وسایل نقلیه وبخصوص وسایل نقلیه عمومی،بدلیل محدود بودن فضا، تراکم حضور افرادوعدم یکنواختی شرایط فردی و محیطی با پیچیدگی‌های زیادی همراه است.یکی ازمصادیق عدم یکنواختی وهمگونی شرایط فردی درمیان مسافران،پوشش متفاوت افراداست؛بطوریکه دربسیاری ازمواقع،برخی از مسافران از سطح پوشش بالاتروبرخی دیگرازپوشش کمتری برخوردار هستند.دراین تحقیق سعی شده تا تاثیرات ناهمگونی پوشش مسافران یک اتوبوس بادوحالت سیستم تهویه جابه‌جایی کفی واختلاطی بالاسری برروی احساس حرارتی موضعی افراد برای اولین بار مورد ارزیابی قرار گیرد.برای این منظور،از حلگر عددی اپن‏فوم وبسته حل بویانت بوزینسک سیمپل فوم برای حل معادلات حاکم بر جریان و انرژی وبرای ارزیابی شرایط آسایش حرارتی موضعی ازمدل آسایش حرارتی 65-نقطه‌ای تانابه استفاده شده است.براساس نتایج بدست آمده،سیستم تهویه جابه‌جایی عملکرد بهتری درفراهم آوردن شرایط مطلوب ویکنواخت دارد.بطوریکه در تهویه اختلاطی بیشینه شاخص احساس حرارتی حدود 1/1 است ولی این مقدار در حالت تهویه جابه‌جایی حدود 4/0 است.همچنین،نتایج نشان می‌دهد که عدم وجود پوشش درناحیه ساعد نه تنها باعث کاهش دمای حدود 5/2 درجه سلسیوس دردست می‌شود،بلکه باعث کاهش احساس حرارتی کل بدن در حدود 1/0 در تهویه جابه‌جایی و 4/0 درتهویه اختلاطی بالاسری می‌شوند.این امرنشان میدهد که سطح حساسیت افراد دارای پیراهن آستین کوتاه،تحت سیستم تهویه اختلاطی نسبت به سیستم جابه‌جایی بیشتراست.