ارزیابی تأثیر ناهمگونی پوشش تابستانه بر احساس حرارتی موضعی مسافران در یک اتوبوس تحت دو نوع سیستم تهویه متداول

Abstract

تأمین شرایط آسایش حرارتی برای سرنشینان وسایل نقلیه و به خصوص وسایل نقلیه عمومی، بهدلیل محدود بودن فضا، تراکم حضور افراد و عدم یکنواختی شرایط فردی و محیطی با پیچیدگ یهای زیادی همراه است. یکی از مصادیق عدم یکنواختی و همگونی شرایط فردی در میان مسافران، پوشش متفاوت افراد است؛ به طوری که در بسیاری از مواقع، برخی از مسافران از سطح پوشش بالاتر و برخی دیگر از پوشش کمتری برخوردار هستند. در این تحقیق سعی شده تا تاثیرات ناهمگونی پوشش مسافران یک اتوبوس با دو حالت سیستم تهویه جاب هجایی کفی و اختلاطی بالاسری بر روی احساس حرارتی موضعی افراد برای اولین بار مورد ارزیابی قرار گیرد. برای این منظور، از حلگر عددی اپ نفوم و بسته حل بویانت بوزینسک سیمپل فوم برای حل معادلات حاکم بر جریان و انرژی و برای ارزیابی شرایط آسایش حرارتی موضعی از مدل آسایش حرارتی 65 - نقط های تانابه استفاده شده است. براساس نتایج بدست آمده، سیستم تهویه جابه جایی عملکرد بهتری در فراهم آوردن شرایط مطلوب و یکنواخت دارد. به طوری که در تهویه اختلاطی بیشینه شاخص احساس حرارتی حدود 1/ 1 است ولی این مقدار در حالت تهویه جابه جایی حدود 4/ 0 است. همچنین، نتایج نشان م یدهد که عدم وجود پوشش در ناحیه ساعد دس تها نه تنها باعث کاهش دمای حدود 5/ 2 درجه سلسیوس در دست م یشود، بلکه باعث کاهش احساس حرارتی کل بدن در حدود 1/ 0 در تهویه جابه جایی کفی و 4/ 0 در تهویه اختلاطی بالاسری می شوند. این امر نشان م یدهد که سطح حساسیت افراد دارای پیراهن آستین کوتاه، تحت سیستم تهویه اختلاطی نسبت به سیستم جاب هجایی بیشتر است