مقایسه تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر شاخص های الکتروکاردیوگرام در دختران فعال

Abstract

مقدمه و هدف: شیوع بیماری های قلبی عروقی در کشور ما در حال افزایش است، بر اساس آمارهای رسمی وزارت بهداشت بیش - از 64 درصد مرگ ومیر ها در کشورمان ناشی از بیماری های قلب و عروق است )ریاحی وهمکاران، 1331 (. بر اساس ارزیابی سازمان 23 میلیون نفر تا سال 2232 به علت بیماری قلبی عروقی جان خود را از دست می دهند )شاهبازی ده - / بهداشت جهانی حدود 4 سوخته و همکاران، 1331 (. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر شاخص های الکتروکاردیوگرام دختران فعال انجام شد.روش شناسی: نمونه آماری شامل 32 دانشجوی دختر رشته علوم ورزشی دانشگاه 22 کیلوگرم بر متر مربع به صورت تصادفی به سه /11±3/ 22 سال و شاخص توده بدنی 13 /34 ±1/ بیرجند با میانگین سنی 33 گروه تمرین تداومی با شدت متوسط، تمرین تناوبی با شدت بالا و گروه کنترل تقسیم شدند. ابتدا فعالیت الکتریکی عضله قلب قبل از آزمون بروس ثبت و پس از آن آزمودنی ها فعالیت وامانده ساز هوازی را تا حد واماندگی انجام دادند. بعد از آن که آزمودنی ها به حالت اولیه برگشتند مجدداً فعالیت الکتریکی عضله قلبی آن ها ثبت گردید، سپس آزمودنی های گروهای تمرینی به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته تمرین کردند پروتکل تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 32 دقیقه دویدن با شدت 42 22 % ضربان قلب بیشینه بود و پروتکل تمرینی گروه تناوبی با شدت بالا نیز در بر گیرنده 6 تناوب 6 دقیقه ای با شدت - 13 33 % ضربان قلب بیشینه و وهله های 3 دقیقه ای استراحت فعال با شدت 42 22 % ضربان قلب بیشینه درنظر گرفته شد، - - گروه کنترل بدون برنامه تمرینی بود. بعد از 6 هفته مجدداً همان مراحل قبلی که شامل ثبت فعالیت الکتریکی عضله قلب قبل از فعالیت وامانده ساز و بعد از فعالیت وامانده ساز در حالت برگشت به حالت اولیه بود در سه گروه تناوبی، تداومی و کنترل انجام شد نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر در سطح معنادار p≤2/23 استخراج و تمام داده ها به وسیله نرم افزار 22 spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: پس از 6 هفته، در بررسی فاکتور زمان بطنی گروه تناوبی در مرحله پیش آزمون 1و ( پس آزمون 6 p=( 2/223 ( افزایش و گروه تداومی در مراحل پس آزمون 2 و پس آزمون 6 p=2/224 ( و پیش آزمون 3 و پس ( آزمون 6 p=2/223 (کاهش معنادار داشت. در سطح فعالیت الکتریکی دهلیزی گروه تداومی در مراحل پس آزمون 2 و پیش ( آزمون 3 p=2/231 ( کاهش و در پیش آزمون 3 و پس آزمون 6 ( p=2/261 ( افزایش معنادار داشت. در سطح فعالیت الکتریکی بطنی تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده شد، به طوری که گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت. میانه فرکانس عضله بطنی و دهلیزی قلب در هیچ یک از گروه ها معنادار نبود. نتیجه گیری:تفاوتی بین دو شیوه تمرینی تداومی متوسط و تناوبی شدید به مدت 6 هفته بر ، زمان دهلیزی و بطنی، سطح فعالیت الکتریکی دهلیزی مشاهده نشد ولی در سطح فعالیت الکتریکی بطنی تاثیر بیشتر تمرین تناوبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد در هر حال هیچ یک از این برنامه های تمرینی تاثیری بر، میانه فرکانس عضله بطنی و دهلیزی قلب نداشته ان