بررسی وضعیت مشارکت زنان در دوره طالبان و جمهوری افغانستان پسا طالبان

Abstract

پس از استقلال افغانستان و با توجه به شرایط و بحرانهایی که این کشور سالهای متمادی با آن روبرو بود، مسئله زنان یکی از مباحث مهم درنظام های سیاسی این کشور بوده است. در بسیاری از نقاط جهان، فرصتهای زنان برای مشارکت سیاسی به دلیل نابرابریهای جنسیتی در توزیع قدرت و منابع محدود شده است و فرصتهای زنان برای مشارکت به عنوان تصمیم گیرندگان عمومی را محدود میکند. علاوه براین، فضاهای قدرت سیاسی اغلب با استفاده از کلیشه­هایی دربارۀ توانایی­های زنان، به اشکال آشکار و ضمنی تبعیض استناد میکنند و درنتیجه آنها را ساکت میکنند یا اصلاً از ورود آنها به سیاست بازمیدارند ظهور و بروز طالبان در دهه 90 زنان را به کلی از حقوق و آزادی های خود محروم کردند. طالبان با وضع قوانین منع تحصیل، کار، خروج از منزل و سیاست های سختگیرانه بر علیه زنان موجب شد تا زنان در چهاردیواری خانه ها محصور گردند. پس از 11 سپتامبر با ایجاد حکومت جدید، قانون اساسی افغانستان در دوره جمهوری حقوق زنان را به رسمیت شناخته و برای آنان جایگاهی برابر با مردان در نظر گرفته است. با این وجود به علت فقدان بستر های لازم برای تحقق این حقوق، زنان در این کشور به دلیل موانع فرهنگی که ریشه در سنت و فرهنگ سنتی و قومی این کشور دارد، هیچ گاه نتوانستند در عرصه سیاست و اجتماع نقش واقعی خود را بروز دهند.