سکوت قانون در ارتباط با تابعیت اطفال طبیعی

Abstract

مساله فرزندان طبیعی و اهلیت حقوقی مربوط بدانها همواره امری مورد مناقضه در حقوق ایران بوده است که یکی از مصادیق آن، موضوع تابعیت این اطفال است. عدم الحاف فرزند نامشروع به زانی مقرر در ماده 1167 ق.م. باعث شده است که نظر برخی از حقودانان، نسبی که مبنای تحمیل تابعیت ایرانی بر اساس سیستم خون در بند 2 ماده 976 قانون مدنی ایران می شود، نسب مشروع دانسته شود. در نتیجه اطفال طبیعی به ویژه زمانی که متولد خارج از کشور باشند، از تابعیت ایرانی برخوردار نیستند و چنانچه دولت محل تولد نیز به او تابعیتی ندهد، این طفل بی تابعیت می ماند. با توجه به اهمیت موضوع و با در نظرگرفتن اینکه محروم نمودن اطفال طبیعی از ابتدایی ترین حقوقشان امری خلاف عدالت است. در مقاله حاضر سعی شده است به استناد رای وحدت رویه شماره 6177 هیئت عمومی دیوان عالی کشور به این موضوع پرداخته شود. بر اساس رای مذکور نفی نسب منحصر به موضوع توارث بین والدین و اطفال طبیعی است و در سایر موارد از آنجا که زانی پدر عرفی طفل تلقی می شود، کلیه تکالیف مربوط به پدر از جمله اخذ شناسنامه بر عهده وی میباشد. اخذ شناسنامه نیز خود نشان دهنده تابعیت فرد است که در این صورت طفل به طور خودکار تابعیت ایران را نیز خواهد داشت.