پاسداری زبان فارسی در حوزه قانونگذاری

Abstract

زبان فارسی یکی از کهنترین و استوارترین وسایل پیوستگی ایرانیان و کشورهای فارسیزبان است. زبان فارسی رکنن اسنتوار هویت و فرهنگ و وحدت ملی ایران میباشد که از 0022 سال پیش شکل گرفته و به عنوان مالک اشتراک ملتی دیریننه تلینی میشود. اما از آنجا که زبان مانند یک ارگانسیم زنده است که دائم در حال تغییر و تحول است، میبایست به گوننه ای هندایت شود تا ضمن اینکه خودش حفظ شده فرهنگ و وحدت ملت نیز بواسطه آن حفظ گردد. یکی از مهمترین ابزار حفظ و انتینال زبان به نسلهای آینده قوانین و میررات هستند. قوانین که بیشتر امور مردم از لحظه تولد )و چه بسا قبل از آن( تا دم منر را تحت تاثیر قرار داده و تنظیم مینمایند و از طرفی الزامآور بوده و دارای ضمانت اجرا است میتواند، در صورتیکه در نگارش آن زبان فارسی پاسداری گردد به نوعی در حفظ زبان فارسی در جامعه نیز تاثیر عمییی داشته باشد. متاسفانه علینرمم ا همینت خاصی که به زبان فارسی داده میشود پاسداری از آن چندان مورد توجه قانونگذار قرار نگرفته اسنت. هنر چنند قنانون منبن بکارگیری اسامی، عناوین و اصطالحات بیگانه در این خصوص وض شده و دولت نیز آینین نامنه اجراینی آن را وضن کنرده است، و تمامی اشخاص اعم از اشخاص حیوق خصوصی و اشخاص حینوق عمنومی را از بکنارگیری وا ه هنای بیگاننه منن کرده، ولی ضمانت اجرای چندانی برای آن در نظر نگرفته است و بیشتر تضمینهای اجراینی آن متوجنه اشنخاص خصوصنی است و در باب تکالیف نهادهای دولتی و از جمله نهادهای وض قوانین و میررات چنندان اثنربخش نیسنت و زم اسنت تنا توجه بیشتری از جانب میننه، آنهم حداقل در حوزه قانونگذاری که به عنوان متون رایج در کشور است و همه با آن سر و کنار دارند بشود