ویژگی های جریان امامت در فاصله سالهای 10 تا 329 هجری قمری

Abstract

پیامبر(ص) در طول بیست¬وسه¬سال نبوت، بر مبنای عنصر ولایت جامعه اسلامی را پایه¬گذاری کرد. بر این مبنا، پس از رحلت پیامبر(ص)، جریانی با عنوان امامت، شکل گرفت که با محوریت اهل¬بیت و ذریه پیامبر(ص)و با تکیه بر دو عنصر قوی نسب و وصایت در عرصه¬ها و تحولات گوناگون و فراوان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قرون اول تا چهارم هجری نقش¬آفرینی کردند. در این میان، شاخه اصلی این جریان یعنی امامان دوازده¬گانه، جایگاه کلیدی داشتند. نقش¬آفرینی ائمه اطهار(ع)، در موارد بسیاری از منظر مورخان پنهان مانده است یا بصورت جدی مطمح نظر قرار نگرفته است. لذا این مهم نیاز به واکاوی و بررسی جدی دارد. آنچه در این مجال قابل اشاره است اهمّ ویژگی¬های این جریان بر مبنای عملکرد(سیره) امامان(ع) است. مطابق مطالعات و بررسی¬های انجام¬شده می¬توان گفت این جریان ضمن برخورداری از تداوم و پیوستگی زنجیروار، جریانی کارآمد و فعال در عرصه¬های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده است. امامان(ع) قرائت و تلقی یکسانی از دین داشته و هر امام، حافظ میراث امام پیشین و زمینه¬ساز برای امامت امام بعدی بوده است. این جریان به تاریخ¬سازی و تمدن¬سازی دین اسلام باور داشته است. جریان امامت رویکردی مسئولانه (پدرانه) نسبت به مسلمانان و جامعه اسلامی داشته و تلاش¬هایش بمنظور حفظ و اعتلای دین اسلام بوده است.