استعاره وقف و کاربرد آن در تبیین نظریه سیاسی حکومت در عصر غیبت با تاکید بر اندیشه آیت الله نائینی

Abstract

ضرورت حکومت، جایگاه و فهم کار ویژه های حکومت و دولت متأثر از نحوه فهم آن از سوی حکومتگران است. در اندیشه سیاسی اسالمی یکی از ضروریات زندگی بشر، حکومت است که این حکومت به زندگی سیاسی اجتماعی انسان که نوعاً مدنی بالطبع است، جهت میدهد. متفکرین اسالمی برای تعیین شکل حکومت از روش های خاصی بهره برده اند. یکی از این روشها، استفاده از استعاره های فقهی-سیاسی میباشد. در حوزه اندیشه سیاسی اسالمی استعاره ها نقش تعیین کننده دارند که با شناخت هر یک از آن ها میتوان به ماهیت و نوع نظام سیاسی اسالمی پی برد. استعاره وقف یعنی تبیین نظام سیاسی مسلمانان با تکیه بر تمثیل وقف در دوره جدید. به نظر بعضی از اندیشمندان و متفکرین اسالمی مانند مرحوم محمدحسین نائینی بهترین نوع حکومت، حکومتی است که معصوم)علیه السالم( در رأس قدرت آن باشد چون او با استفاده از قوه عصمت قدرت را در چارچوبهای قانونی آن محدود میکند و مانع از خودسرانگی در جامعه اسالمی میشود. او همچنین بیان میکند در نبود معصوم)ع(، باید در زمان غیبت فقیه جامعالشرایط باشد که از موقوفه خداوند حفاظت کند و ناظر بر آن باشد. در همین میان ایشان با استفاده از استعاره وقف شکل خاصی از حکومت را در عصر غیبت ترسیم مینماید.