نقش هم آفرینی در یادگیری سازمانی اعضای هیات علمی دانشگاه

Abstract

یادگیری سازمانی از ملزومات سازمان‌های مدرن برای رویارویی با تغییرات فزاینده و پاسخگویی سریع به تغییرات محیطی است. تحقق معنادار یادگیری سازمانی وابسته به حضور برخی متغیرها در جهت تسهیل و گسترش آن است. لذا پژوهش حاضر با هدف تحلیل رابطه بین هم‌آفرینی و یادگیری سازمانی در بین اعضای هیئت‌علمی دانشگاه بیرجند انجام‌گرفته است. روش پژوهش از نوع همبستگی و مبتنی بر معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه اعضای هیئت‌علمی دانشگاه بیرجند در سال تحصیلی 1399-1400 به تعداد 341 نفر بود؛ که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبتی، تعداد 210 پرسشنامه به‌صورت تصادفی ساده بین طبقات مختلف توزیع گردید که از مجموع آن‌ها، 186 پرسشنامه مورد تحلیل قرارگرفته است. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه هم‌آفرینی طاهرپور (1400) و پرسشنامه یادگیری سازمانی فام و اسوایزسزک (2006) استفاده گردید. پایایی پرسشنامه‌ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ بررسی‌شد و برای پرسشنامه هم‌آفرینی 91/0 و برای یادگیری سازمانی 94/0 برآورد گردید. نتایج تحلیل نشان داد که تغییرات برخی مولفه‌های هم‌آفرینی پیش‌بینی کننده تغییرات در میزان یادگیری سازمانی می‌شود. یافته نشان داد که مؤلفه گفتگو، یادگیری سازمانی را افزایش خواهد داد؛ اما مؤلفه دسترسی، قابلیت پیش‌بینی تغییرات مربوط به یادگیری سازمانی را نداشت. همچنین هم‌آفرینی با ضریب مسیر استاندارد (81/0) و آماره t (08/9) با یادگیری سازمانی در سطح 001/0 رابطه مثبت و معنی‌داری دارد و الگوی مفهومی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود. بر این اساس می‌توان نتیجه گرفت که هم‌آفرینی با ایجاد گفتمان، تسهیل جریان انتشارات اطلاعات، ایجاد تدابیر برای شفافیت و انعطاف‌پذیری بین اعضای هیئت‌علمی دانشگاه، زمینه‌های ارتقاء یادگیری سازمانی را فراهم می‌سازد.