| Authors | سمیه حمیدی,احسان مزدخواه,پیمان زنگنه |
|---|---|
| Journal | مطالعات راهبردی آمریکا |
| Page number | 41-71 |
| Serial number | ۴۱ |
| Volume number | ۷۱ |
| Paper Type | Full Paper |
| Published At | ۲۰۲۲ |
| Journal Grade | ISI |
| Journal Type | Typographic |
| Journal Country | Iran, Islamic Republic Of |
Abstract
یکی از موضوعات اصلی در مورد رفتار سیاست خارجی کشورها در عرصه نظام بینالملل نوع جهتگیری سیاست خارجی آنان نسبت به موضوعات و تهدیدات بینالمللی-منطقهای میباشد. در سال ۲۰۱۶ با روی کار آمدن دونالد ترامپ بهنوعی سیاست خارجی آمریکا دچار چرخش پارادایمی در جهتگیری سیاست خارجی شد. سیاست خارجی آمریکا در دوران دونالد ترامپ بهنوعی بر مبنای ظهور نشانگان تقابل با ساختار نظام بینالملل و ساختیابی روایت بازدارندگی شده بود، رهیافتی که اساساً به دنبال امتیازگیری از رقبا در حوزههای مختلف بود؛ اما با انتخابات سال ۲۰۲۰ و روی کار آمدن جو بایدن، نشانگان تعامل و همکاری مشروط با ساختار جهانی در گفتمان سیاست خارجی آمریکا مفصلبندی شد. بر همین اساس، سؤال اصلی پژوهش حاضر آن است که سیاست خارجی آمریکا در فاصله سالهای ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ دارای چه نشانگانی با نظام بینالملل است؟ سیاست خارجی آمریکا در این سالها دچار نوعی شیفت پارادایمی گشته و نوع تعامل و کنشگری در عرصه روابط بینالملل دارای نشانگان تقابلی و تعاملی با ساختار و سیستم جهانی است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که سیاست خارجی آمریکا از دوران ترامپ تا بایدن در الگوهای رفتاری از بلوغ تقابل به مدل رفتاری تعاملی در محور رئالیسم مشروط به همکاری گذار پیدا کرده است. این نوشتار با روشی توصیفی–تحلیلی مطابق چارچوب نظری گام بر خواهد داشت