ارزیابی ایجاد پتانسیل لهیدگی در قطعه دوم تونل گلاس با استفاده از روش‌های تجربی

Abstract

یکی از پدیده‌های مهمی که ممکن است باعث بروز مشکلات در عملیات تونل‌سازی، نگهداری و بهره‌برداری از آن، مخصوصاً در سنگ‌های ضعیف شود، لهیدگی سنگ‌های مسیر آن است. لهیدگی به همگرایی وابسته به زمان تونل‌ها در خلال حفاری گفته می‌شود وهنگامی روی می‌دهد که تنش‌های القائی به‌وجود آمده در اثر حفاری زیرزمینی، بیشتر از مقاومت توده‌سنگ‌های دربرگیرنده حفره باشد. هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی احتمال وقوع لهیدگی و تعیین درجه آن در امتداد قطعه دوم تونل انتقال آب گلاس می‌باشد. تونل گلاس یکی از اجزای جدید سیستم انتقال آب در جنوب غربی استان آذربایجان غربی است که به وسیله دو TBM در دست حفاری می‌باشد. در این منطقه به علت وجود روباره بالا (تا 650 متر)، حضور گسل‌ها و زون‌های خردشده و مقاومت پایین توده‌سنگ، پیش‌بینی احتمال وقوع لهیدگی ضروری می‌باشد. بدین منظور در مطالعه حاضر سعی بر برآورد پتانسیل لهیدگی و تعیین درجه وقوع آن با تکیه بر روش های نیمه‌تجربی گردیده است. نتایج حاکی از آن است که زون‌های خردشده و گسلی نسبت به سایر زون‌ها بیشترین درجه لهیدگی را به خود اختصاص داده‌اند. از این رو تمام روش‌ها خطر لهیدگی بالا را برای کیلومتراژ 402+29 پیش‌بینی کرده‌اند، بنابراین در این مقاطع خطر مسدود شدن TBM بالا بوده و نیازمند استفاده از تمهیدات لازم برای پیشگیری از وقوع این پدیده می‌باشد.