نقش محرک های زیستی برای بهبود تحمل به خشکی در غلات

Abstract

امروزه بهبود بهره وری محصولات کشاورزی به یک دغدغه جهانی در کنار افزایش جمعیت تبدیل شده است. تنش‌های غیرزیستی بیشترین محدودیت‌ها را از طریق تاثیر بر عملکرد، رشد و بهره‌وری گیاه می‌گذارند. تغییرات آب و هوا و سوء مدیریت کشاورزی) مانند استفاده بیش از حد از کودهای شیمیایی و آفت کش ها (تنش های غیرزیستی، را افزایش داده که بر بهره وری محصول تأثیر می گذارد و در نتیجه باعث تخریب اکوسیستم کشاورزی می شود. تحقیق در مورد ابزارهای پایدار برای افزایش تولید گیاهی، به ویژه در غلات، برای پاسخ به این چالش مورد نیاز است. با این حال، مدیریت سهم بسیار مهمی را دارد. استفاده از محرک‌های زیستی در غلات سبب تحمل در برابر تنش‌های غیرزیستی متعدد از جمله تنش خشکی می گردد. محرک های زیستی مانند قارچ میکوریزا آربوسکولار (AMF)، ریزوباکتری‌های محرک رشد گیاه (PGPR)، گونه‌های تریکودرما، اندوفیت‌ها و عصاره‌های جلبک دریایی (SWE) برای افزایش تولید غلات و افزایش تحمل آن‌ها در شرایط تنش خشکی استفاده می‌شوند. این محرک‌های زیستی می‌توانند به افزایش مکانیسم تحمل غلات کمک کنند. این محرک های زیستی مواد مغذی معدنی ضروری را برای غلات فراهم می کنند و تناسب رشدی در اندام¬های گیاهی و بهره¬وری را در شرایط تنش خشکی افزایش می دهند. این محرک‌های زیستی به طور بالقوه می‌توانند باعث سازگاری گیاهان برای جلوگیری از اثرات نامطلوب تنش خشکی با تحریک سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی و فعالیت فتوسنتزی گردند. بنابراین، تحقیقات بیشتری با تمرکز بر کیفیت محصول غلات با واسطه محرک زیستی و ارتقای بهره‌وری مورد نیاز است. در این مقاله سعی شده است مقالات مرتبط با AMF، PGPR، Trichoderma spp. ، اندوفیت ها و SWE، اثرات آن‌ها بر مراحل رشد و عملکرد غلات، کاربردها و مزایای آن‌ها و مکانیسم‌های بالقوه بکار گرفته شده برای بهبود تحمل آن‌ها تحت تنش خشکی را ارائه کنیم.