گیاهان ادویه ­ای و معطر عمدتاً برای انتقال مزه، عطر، تندی و برای چاشنی غذا استفاده می­شوند. بسیاری از آنها در داروها و عطرها نیز استفاده می­شوند. سازمان استانداردهای بین المللی (ISO) حدود 112 گونه گیاهی را به عنوان گیاهان ادویه­ ای فهرست نموده است. هند به عنوان سرزمین جادویی گیاهان ادویه­ ای در نظر گرفته شده است. شبه جزیره هند یک گنجینه غنی از گیاهان ادویه ­ای است و بیش از 100 گونه از گیاهان ادویه­ای و داروئی در سطحی حدود 2 میلیون هکتار با تولید سالانه 2.2 میلیون تن رشد می­کنند و حدود 47% از تجارت جهانی را شامل می­شوند. فلفل سیاه، هل، زنجبیل، زردچوبه، فلفل، دارچین، میخک، جوز، تمبر هندی، و وانیل عمده گیاهان ادویه­ای را تشکیل می دهند. گیاهان ادویه بذری مانند گشنیز، زیره سبز، رازیانه، شنبلیله، شوید، زیره سیاه، بادیان و گیاهان ادویه علفی مانند زعفران، اسطو خودوس، آویشن، پونه کوهی، کرفس، بادیان، مریم گلی و ریحان نیز  مهم هستند. هند خانه بومی بسیاری از گیاهان ادویه ­ای مهم مانند فلفل سیاه، هل، تمر هندی، برگ کاری (زردچوبه) و تا حد مشخصی زنجبیل، زردچوبه، گارسینیا و دارچین است، که در آن یک تنوع خوب وجود دارد. در حقیقت هیچ ایالتی در هند وجود ندارد که گیاه ادویه­ای در آن کشت نشود، که این به نوبه خود نقش مهمی برای زندگی مردم و پایداری اقتصاد آنها بازی می­کند. این ادویه­جات از شبه قاره هند به اغلب قسمت­های گرمسیری جهان گسترش یافته­اند.

فلفل سیاه، هل، زنجیل و زردچوبه گیاهان ادویه­ای عمده مناطق گرمسیری جهان هستند و در بسیاری از کشورها در طیف گسترده­ای از مناطق جغرافیایی کشت می­شوند. هر کشور دارای ارقام سنتی خود، نژادها و انواع این گیاهان ادویه­ای است.

کلمات کلیدی

سطح، تولید، تجارت، منشاء، توزیع، گیاهشناسی، طبقه ­بندی، سیستماتیک، سیتولوژی، کلکسیون، حفاظت، منابع ژنتیکی، تنوع ارقام، ارزیابی، استفاده، بهبود محصول، انتخاب، هیبریداسیون، اصلاح پلی­پلوئیدی، اصلاح جهش، رویکردهای بیوتکنولوژی، ریزازدیادی، بذر سنتتیک، کشت پروتوپلاست، انتقال ژن، جمعیت نقشه ­یابی، باززایی گیاه، تعیین خصوصیات مولکولی