تبیین سازگاری دانشجویان با دانشگاه بر مبنای ادراکات والدینی: سازوکار میانجی گرایانه انعطاف پذیری شناختی

چکیده مقاله

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی­ انعطاف­پذیری شناختی در رابطه بین سازگاری با دانشگاه و ادراکات والدینی بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه بیرجند در نیمسال دوم تحصیلی 99-1398 تشکیل دادند. از این رو، تعداد 286 نفر به روش نمونه­گیری دردسترس انتخاب شدند و به مقیاس ادراکات والدینی (رابینز، 1994)  سیاهه انعطاف­پذیری شناختی (دنیس و واندروال، 2010) و پرسشنامه سازگاری با دانشگاه (بیکر و سریاک، 1984) پاسخ دادند. برای تحلیل داده­ها از مدل­یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که ادراکات والدینی به طور غیرمستقیم و با میانجی­گری انعطاف­پذیری شناختی بر سازگاری دانشجویان با دانشگاه اثر معنادار دارند (01/0>P). شاخص­های برازش کلی مدل نیز نشان داد که مدل مذکور برازش مناسبی دارد. نتایج پژوهش نشان می­دهد که بهبود سازگاری تحصیلی دانشجویان، مستلزم شیوه­های فرزندپروری حمایت­کننده و نیز تقویت انعطاف­پذیری شناختی است.