بررسی کارایی مدل دراستیک و روش زمین آماری کریجینگ نشانگر در تعیین نقاط آسیب پذیر آبخوان دشت مشهد

Abstract

شناسایی و تحلیل آسیب پذیری آبخوان ها، ابزاری مدیریتی جهت حفظ منابع آب زیرزمینی از آلودگی می باشد. مدل دراستیک شناخته شده ترین روش شاخص هم پوشان است که شامل 7 پارامتر موثر انتقال آلودگی به خاک است. در تحقیق حاضر از مدل دراستیک جهت برآورد میزان آسیب پذیری آبخوان دشت مشهد استفاده گردیده است. سپس کارایی این روش نسبت به روش کریجینگ نشانگر در تعیین نقاط آسیب پذیر مورد تحلیل قرار گرفت. روش زمین آماری کریجینگ نشانگر با در نظرگرفتن آستانه مجاز آلودگی، نقشههای احتمال آلودگی آبخوان را مدل میکند. با در نظر گرفتن رگرسیون لجستیک، به عنوان تحلیلگر آماری، مقایسه ای بین دو نقشه آسیب پذیری با مدل دراستیک و خطر آلودگی با کریجینگ نشانگر انجام گردید. نتایج نشان دهنده عدم وجود ارتباط آماری بین احتمال آسیب پذیری روش دراستیک و نقشه هم احتمال کریجینگ نشانگر میباشد. بنابراین میتوان چنین استنباط کرد، روش دراستیک با در نظر گرفتن همه پارامترهای دخیل در آسیب پذیری و آلودگی آبخوان روش دقیقتری نسبت به روش کریجینگ نشانگر می باشد.