استفاده ازدانش بومی درمدیریت تقسیم آب ازمنابع مختلف درکانالهای آبی مشترک

Abstract

کشور ایران در نظام بهرهبرداری و مشارکتکنندگان کشاورزی از منابع، از بیشینهای غنی برخوردار است، به طوری که شاید بتوان گفت همان گونه که در این کشور از روزگاران خیلی دور مهار و استحصال منابع آبهای سطحی و زیرزمینی رواج داشته و اکنون نیز شاهد بجا مانده از آن زمانها می باشیم. نظام بهرهبردری از آب تامین شده نیز با دقت و ظرافت از همان ابتدا شکل گرفته است. به عبارت دیگر مدیریت عرضه هم گام با مصرف پیشرفته است. نظام های سنتی آبرسانی و آبیاری بخشی از گنجینهای ارزشمند دانش سنتی و بومی هر منطقه میباشد که نیازهای اجتماعی، فرهنگ و محیطزیست پیرامونش در تعادل و پایداری است. دانش بومی مجموعهای از دانش و تجربههای هر جامعه است که اساس چارهجوییهای یک قوم را در برابر چالشهای آشنا وناآشنا تشکیل میدهد . دانش بومی ریشه در تجربههای قرنهای گذشته دارد و تا زمانی که جامعه پابرجاست به عنوان پایه فرهنگی و فنی آن به تکامل ادامه می دهد . دانش بومی دارای زمینههای کاربردی زیادی در امر توسعه میباشد. هدف از این تحقیق چگونگی تقسیم عادالنه آب از چند منبع عبوری از یک کانال مشترک با استفاده از دانش بومی و تبدیل آن به علم امروزی برای استفاده بهتر و دقیقتر کشاورزان است. دانش بومی از نظر قدرت وضعف مکمل دانش علمی نوین است و از ترکیب این دو میتوان به موفقیتهایی دست یافت که هیچ کدام از آنها به تنهایی قادر به تحقق آن نیستند. بنابراین در اجرای هر پروژه در هر منطقه ابتدا اگر به دانش بومی آن منطقه هم توجه داشت و از آن استفاده کرد باعث موفقیت بیشتر می شود