از آنجا که اندیشه بشری دستخوش نقد و آمیخته به اشتباه است و احتمال خطا در آن می رود، نه تنها نقد امری ضروری است بلکه برای تکامل آدمی و حرکت وی به سوی معبود و درک حسنای الهی، گریزی از آن نیست. چون با ارزیابی مستمر و پیوسته که نقد آنرا ایفا مینماید، نزدیک شدن به حقیقت و رسیدن به صواب و پرهیز از لغزش و دوری از باطل، میسر است.