استدلال از حیات بخشی آب به رستاخیزی در معاد

Abstract

در آیاتی متعددی از قرآن کریم به نقش حیات بخش آب اشاره شده است. همچنین خداوند در آیه های ) انعام/ آیه ۹۹ () طه/ آیه ۳۵ () طه/آیه ۳۵ () بقره/آیه 1۶۵ ( )نحل/ آیه ۶۳ ( به زنده شدن زمین مرده، پس از نزول باران اشاره داشته و به تفکر و تأمل در وَ الَّذی نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَر « آن فرا می خواند. این نقش حیات بخشی به اندازه ای مورد تأکید است که در آیاتی مانند آیه زخرف/ آیه 11 ( رستاخیز مردگان در قیامت همانند زنده و سرسبز شدن زمین پس از (» فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَیْتاً کَذلِکَ تُخْرَجُونَ ) نزول باران معرفی شده است. این همانندی میان رستاخیز و رویش و حیات زمین در آیه های )فصلت/ آیه ۵۹ (، )روم/ آیه 4۵،4۳ نیز دیده می شود. علامه و برخی از مفسرین نگاه استدلالی به این آیه ها داشته اند. علامه این بیان از قرآن را استدلالی بر وجود رستاخیز می داند. در این پژوهش پس از تحلیل استدلال علامه نشان خواهیم داد که حیات بخشی به زمین مرده بمانند حیات بخشی به مردگان نیست بلکه اینجا صرفا نوعی تشبیه و استعاره وجود دارد و نمی توان استدلالی برهانی بر این اساس ارائه داد.