مقایسه تاثیر برنامه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر برخی شاخص‌‌های ریوی، عملکردی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ ترخیص شده از بیمارستان

چکیده مقاله

سابقه و هدف: درمطالعه حاضر اثر 6 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر شاخص‌های ریوی، عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی بیماران کووید-19 پس از ترخیص از بیمارستان بررسی شد. مواد و روش‌ها: تعداد 36 بیمار کووید-19 (سن 98/0±76/38 سال؛ وزن 88/2±86/81 کیلوگرم) انتخاب شدند. در شروع و پایان مطالعه، آزمون‌های ریوی (1FEV، FVC، ¬FVC/1FEV و MVV)، جسمانی (آزمون 6 دقیقه راه رفتن)، کیفیت زندگی (36-SF) و تن‌سنجی در آزمودنی‌ها انجام شد. سپس آزمودنی‌ها به سه گروه تمرین استقامتی (45 دقیقه با شدت 60-75 درصد حداکثر ضربان قلب تخمینی)؛ تمرین مقاومتی (45 دقیقه با شدت 40-70 درصد یک تکرار بیشینه) و کنترل تقسیم شدند. مداخله به مدت 6 هفته (3 جلسه) انجام شد. برای تحلیل آماری از آزمون آنوای یکطرفه استفاده شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از افزایش معنی‌دار 1FEV (029/0=p)، FVC (047/0=p)، ¬FVC/1FEV (043/0=p) در گروه استقامتی در مقایسه با کنترل بود، در حالی که تفاوت در MVV (041/0=p) وFVC/1FEV (022/0=p) بین گروه استقامتی و مقاومتی مشاهده شد. مسافت آزمون 6 دقیقه‌ای در گروه استقامتی (0001/0=P) و مقاومتی (001/0=P) در مقایسه با کنترل افزایش یافت، گرچه بین گروه‌های تمرینی تفاوتی مشاهده نشد (48/0=p). مشارکت در برنامه‌های تمرینی استقامتی و مقاومتی با بهبود معنی‌دار ابعاد عملکرد جسمانی (به‌ترتیب 024/0=P و 09/0=P) و سلامت عمومی (به ترتیب 022/0=P و 015/0=P) در مقایسه با شرایط کنترل همراه بود. استنتاج: براساس نتایج، شرکت در تمرین استقامتی با شدت متوسط می‌تواند موجب افزایش عملکرد ریوی، آمادگی قلبی-تنفسی و کیفیت زندگی مبتلایان به کووید-19 پس از ترخیص از بیمارستان شود و می‌تواند در توانبخشی بیماران کووید-19 به کار برده شود.