بررسی اثر روش‌های ریکاوری پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر برخی شاخص‌های عملکردی و آسیب عضلانی در مردان فوتبالیست

Abstract

چکیده هدف: انجام یک مسابقه یا رقابت شدید، موقعیت­های نورولوژیکی، فیزیولوژیکی، تغذیه­ای و روانی ورزشکار را به چالش می­کشد. انجام فعالیت بدون برگشت به حالت اولیه مناسب، سبب آسیب­های ساختاری در عضلات می­شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر روش­های ریکاوری پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر برخی شاخص­های عملکردی و آسیب عضلانی در مردان فوتبالیست است.روش شناسی: 36 فرد از فوتبالیست­های فعال شهرستان بیرجند با میانگین وزن 15.65 ± 60.13 کیلوگرم، میانگین قد 10.98 ± 173.02 سانتی متر و میانگین سنی 1.53 ± 16.47 سال، به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به 4 گروه 9 نفره (شامل: ریکاوری غیرفعال، ریکاوری فعال، شناوری در آب سرد و ریکاوری از طریق ماساژ) تقسیم شدند. آزمودنی­ها هر گروه در ابتدا یک جلسه فعالیت ورزشی حاد تا سرحد واماندگی انجام دادند و پس از آن در یکی از روش­های ریکاوری 20 دقیقه­ای شرکت کردند. شاخص­های عملکردی و آسیب عضلانی قبل از فعالیت حاد وامانده­ساز و بلافاصله پس از ریکاوری اندازه­گیری شد.نتایج: هیچکدام از روش­های ریکاوری پس از یک جلسه فعالیت حاد وامانده ساز، تأثیری بر میزان لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز مردان فوتبالیست با سطح معنی داری 19/0Pck= و 2/0PLDH= نداشت. همچنین، ریکاوری فعال و غوطه وری در آب سرد باعث بهبود و افزایش سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست شد (04/0P=) و (01/0P=).بحث و نتیجه­گیری: با توجه به تاثیرات مثبت ریکاوری فعال و غوطه وری در آب سرد بر سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست به نظر می­رسد استفاده از این روش در بین جلسات تمرینی و رقابتی باعث بهبود عملکرد فوتبالیست­ها می شود.