مقایسه کنترل پاسچر بین زنان ورزشکار با و بدون بازسازی لیگامان صلیبی قدامی حین فرود تک پا

Abstract

زمینه و هدف ورزشکاران با بازسازی لیگامان صلیبی قدامی معمولاً دچار محدودیت های عملکردی می¬ شوند. اگرچه تصور می شود بازسازی لیگامان ثبات مکانیکی زانو را بازیابی می کند، اما تغییراتی از جمله؛ نقص در قدرت و بیومکانیک و همچنین تغییر در کنترل پاسچر گزارش شده است. بنابراین، پس از بازسازی لیگامان، نقص در کنترل پاسچر حین تکالیف عملکردی، ممکن است آسیب ثانویه لیگامان را پیش بینی نماید. لذا، این مطالعه با هدف مقایسه کنترل پاسچر بین ورزشکاران زن با و بدون بازسازی لیگامان صلیبی قدامی حین مانور فرود تک پا صورت گرفت. روش بررسی در این مطالعة مقطعی، 20 ورزشکار زن (10 ورزشکار گروه کنترل با میانگین سنی 0.21 ± 20.89 سال، قد 0.69 ± 164.81 سانتی متر و جرم 0.92 ± 62.8 کیلوگرم و همچنین 10 ورزشکار با ACLR با میانگین سنی 0.41 ± 21.57 سال، قد 0.37 ± 165.48 سانتی متر و جرم 0.76 ± 61.56 کیلوگرم)، تکلیف فرود تک پا را از یک سکوی 30 سانتی متری بر روی مرکز فورس پلیت (40×60 برتک) سه مرتبه انجام دادند و تعادل خود را به مدت 20 ثانیه حفظ نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز توسط SPSS نسخه 25 صورت گرفت و برای بررسی تفاوت های احتمالی بین گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 95 درصد استفاده شد (05/0 ≥ P). یافته ها نتایج مطالعه نشان داد که میانگین شاخص کنترل پاسچر (سطح نوسان بیضی شکل) در گروه کنترل بیشتر از گروه ACLR بود. به عبارت دیگر، میانگین شاخص کنترل پاسچر در گروه کنترل 68.47 سانتی ‌متر مربع و در گروه ACLR 60.08 سانتی ‌متر مربع بود. نتیجه گیری اگرچه بازسازی لیگامان صلیبی قدامی نقش مکانیکی آن را ترمیم می کند، اما در بازیابی عملکرد حسی چندان موفقیت‌آمیز نیست؛ و این عامل ممکن است منجر به کنترل پاسچر ضعیف، عدم حس موقعیت مفصل و نهایتاً آسیب ثانویه لیگامان صلیبی قدامی ‌شود.