مدل سازی اسکلتی عضلانی افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و سالم در فاز APA شروع راه رفتن

Abstract

مقدمه و اهداف هدف مطالعه حاضر، ارزیابی پارامترهای کینتیکی و فعال سازی عضلانی در طول فاز APA شروع راه رفتن در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و مقایسه آن با افراد سالم است. مواد و روش ها 20 شرکت کننده در دو گروه 10 نفره به صورت داوطلبانه شرکت کردند. شرکت کنندگان درحالیکه روی صفحه نیرو به صورت ثابت ایستاده بودند، راه رفتن را به محض شنیدن سیگنال صوتی آغاز کردند. فعالیت عضلانی عضلات تیبیالیس آنتریور(TA)، سولئوس(SL)، بایسپس فموریس(BF)، رکتورس فموریس(RF)، پرونئوس لانگوس(PL)، گلوتئوس مدیوس(Gmed) و گلوتئوس ماکزیموس(Gmax) برای پای چپ و راست، همچنین پارامتر های نیرو (در سه جهت) و مرکز فشار (در دو جهت) برای دو گروه ثبت شد. از آزمون تی مستقل برای مقایسه اختلاف بین پارامتر ها استفاده شد. یافته ها نتایج بدست آمده حاکی ازعدم وجود تفاوت معناداری در برخی ازعضلات است (P>0.05)، درحالیکه در پارامترهای کینتیکی وفعالیت عضلاتGmed_r ، BF_r، SL_r ، PL_r، Gmax_L و BF_L تفاوت معناداری بین گروه مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و سالم وجود داشت (P<0.05). نتایج نشان می دهد که در فاز APA در افراد مبتلا به CAI فعالیت عضلات TA_r و SL_L کمتر و فعالیت عضله BF_L بیشتر از گروه سالم است. این تغییرات با هدف حفظ وضعیت بدن، نشان دهنده تغییر الگو های ارسالی از CNS است. نتیجه گیری از جایی که فاز APA توسط ناحیه حرکتی ثانویه کنترل می شود، بنابراین وجود تغییرات کنترل حرکتی در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا ممکن است به دلیل تغییرات فوق نخاعی باشد. تمرین عصبی عضلانی برای عضلاتی که استراتژی کنترل حرکتی را به دلیل CAI تغییر می دهد، می تواند در برنامه ریزی توانبخشی این بیماران مورد توجه قرار بگیرد.