مقایسه زمان تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی بین افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با افراد سالم در شروع راه‌رفتن

Abstract

مقدمه و اهداف بی‌ثباتی مزمن مچ پا (CAI) از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی است. عدم موفقیت روش‌های درمانی موجود برای این افراد حاکی از آن است که باید مکانیسم‌های این آسیب را به‌عنوان یک آسیب مرکزی مورد بررسی قرارداد. بررسی فازهای شروع راه‌رفتن (GI) ایمن‌ترین گزینه برای سنجش مکانیسم‌های کنترل عصبی است ازآنجایی‌که مدت‌زمان فاز تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه (APA) و جبرانی (CPA) کمتر موردمطالعه قرار گرفته است. ازاین‌رو، این مطالعه باهدف مقایسه زمان تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه و جبرانی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با افراد سالم در شروع راه‌رفتن انجام شد. مواد و روش‌ها سی هشت شرکت‌کننده (19 نفر در هر گروه) ، در این مطالعه شرکت کردند. شرکت‌کنندگان روی صفحه نیرو ایستاده و با شنیدن علامت صوتی، راه‌رفتن را آغاز کردند.سپس مدت‌زمان فاز GI و مدت زمان فازهای APA و CPA با نرم‌افزار MATLAB محاسبه شد. یافته‌ها نتایج نشان داد که مدت‌زمان فاز GI در گروه بیماران مبتلا به CAL کوتاه‌تر از افراد سالم است (018/0=P). همچنین نتایج نشان داد که مدت‌زمان فاز APA در گروه CAI کوتاه‌تر از گروه سالم بود (009/0=P)، اما تفاوت معناداری در مدت‌زمان فاز CPA بین دو گروه مشاهده نشد (15/2=P). نتیجه‌گیری این یافته‌ها نشان می‌دهد که افراد مبتلا به CAI با کاهش مدت‌زمان APA و GI، استراتژی‌های تغییریافته‌ای را در کنترل مراکز عصبی به‌خصوص مسیرهای فوق نخاعی نشان می‌دهند. عدم تأثیرپذیری مدت‌زمان فاز CPA از CAI می‌تواند به دلیل یادگیری حرکتی و تجربه‌های قبلی این افراد در استفاده از مکانیزم‌های جبرانی در شرایط بحرانی باشد.