مقایسه نیروی عضله پرونئوس لونگوس در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با افراد سالم در شروع راه‌رفتن با مدل سازی اپن سیم

Abstract

مقدمه و اهداف:با توحه به اثر بی‌ثباتی مزمن مچ پا در کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی روزانه، هدف از انجام این مطالعه، مقایسه نیروی عضله پرونئوس لونگوس در مرحله شروع راه‌رفتن بین افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا و افراد سالم با استفاده از مدل‌سازی اسکلتی-عضلانی در نرم‌افزار OpenSim بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌آزمایشگاهی، ۱۹ بیمار مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا با سابقه حداقل دو مورد پیچ‌خوردگی در ۳ تا ۱۲ ماه گذشته و ۱۹ ورزشکار سالم شرکت کردند. آزمودنی‌ها روی صفحه نیرو قرار گرفتند و با شنیدن علامت صوتی شروع به راه‌رفتن کردند. با استفاده از مدل gait2392 در محیط OpenSim، نیروی عضله پرونئوس لونگوس محاسبه شد. همچنین فاز شروع راه‌رفتن و تنظیمات وضعیتی پیش‌بینانه بر اساس تغییرات مرکز فشار و مؤلفه‌های عمودی مارکرها شناسایی گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که نیروی عضله پرونئوس لونگوس (p=0.006) و مدت فاز تنظیمات وضعیت پیش‌بینانه (p=0.002) در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا به‌طور معناداری کمتر از افراد سالم بود. در مقابل، طول گام (p=0.001)، سرعت گام (p=0.001) و زمان گام (p=0.04) در این افراد به‌طور معناداری بیشتر از گروه سالم بود. نتیجه‌گیری: افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا به‌دلیل اختلال در گیرنده‌های حس عمقی، دچار ضعف در نیروی عضله پرونئوس لونگوس هستند. این ضعف موجب کاهش توانایی در تنظیمات وضعیت پیش‌بینانه شده و در نتیجه، افراد برای جبران این نقص، متغیرهای فضایی-زمانی راه‌رفتن خود را افزایش می‌دهند.