سینرژی عضلانی اندام‌های تنه و لگن در حمل بار دستی با وزن‌های متفاوت در جوانان سالم

Abstract

مینه و هدف: طراحی وظایف حمل با یک دست بر اساس یافته‌های بیومکانیکی تأثیر بسزایی در پیشگیری از آسیب‌های اسکلتی عضلانی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی سینرژی عضلانی اندام‌های تنه و لگن در حمل بار دستی با وزن‌­های متفاوت در جوانان سالم انجام گردید. روش کار: در این مطالعه تجربی، 20 داوطلب مرد، عمل راه رفتن بدون بار، وزن‌های مختلف 5% و 10% و 15% وزن خودش حمل بار دستی یک‌ طرفه را انجام دادند. فعالیت الکتریکی عضلات تنه و لگن در حین حمل بار با وزن‌های مختلف با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی (Biovision) ثبت شد. برای ارزیابی تفاوت بین شرایط مختلف حمل بار، از آزمون اندازه‌گیری‌های مکرر در سطح معناداری P≤0.05 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در اجرای حمل بار دستی، بین سینرژی عضلات (اندازه سینرژی) در تمامی پروتکل‌های راه رفتن شامل: 5% و 10% وزن بدن و 5% و 15% وزن بدن و بین 15% و 10% اختلاف معناداری وجود دارد (P≤50). درحالی‌که در اجرای حمل بار دستی، بین سینرژی عضلات (جهت سینرژی) در 5% وزن بدن و 10% وزن بدن اختلاف معنی‌داری دیده شد. در حالی‌که این تفاوت در حمل بار دستی با 5% وزن بدن و 15% وزن بدن و همچنین بین سینرژی 15% و 10% دیده نشد (P≥0.05). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که تفاوت سینرژی عضلانی از نقطه‌نظر اندازه در حمل بار دستی یک‌طرفه می‌تواند، با افزایش بار، تنش بیشتری در عضلات کمر و لگن ایجاد کند؛ اما جهت یا زاویه نسبت به حالت بدون بار تغییری نمی‌کند.