مقایسه فعالیت عضلات کمربند لگنی در افراد مبتلا به دیسپلازی مفصل ران با افراد سالم در حین راه رفتن با استفاده از مدلسازی سیستم اسکلتی عضلانی

چکیده مقاله

چکیده مقدمه و اهداف دیسپلازی مفصل ران یکی از بیماری‌های مفصل ران می‌باشد. بیماران مبتلا به دیسپلازی دارای هندسه غیر طبیعی استابولوم هستند که منجر به پوشش ناکافی سر استخوان ران می‌شود. پوشش ضعیف سر استخوان ران و جانبی شدن نسبی سر استخوان ران سطوح تماس داخل مفصل را کاهش می‌دهد بارگذاری داخل مفصل ران را تغییر می‌دهند و منجر به افزایش تنش مکانیکی در سراسر مفصل ران در نتیجه آسیب بافتی می‌شوند چنین تنشی سایش غضروف مفصلی را تسریع می‌کند و بیماران را مستعد ابتلا به ارتروز اولیه مفصل ران می‌کند. نیروهای عضلانی و نیروهای واکنش مفصل، عوامل مکانیکی اصلی در بارگذاری مفصل ران هستند و در بیماران مبتلا به دیسپلازی مفصل ران، این نیروها تغییر می‌کنند. بررسی ارتباط میان فعالیت عضلانی، الگوی راه رفتن و نیروی تماس مفصل می‌تواند به درک بهتر مکانیسم‌های پاتوفیزیولوژیک دیسپلازی مفصل ران و توسعه روش‌های درمانی مؤثرتر کمک کند. این مقاله با هدف تحلیل این ارتباطات و شناسایی عوامل تأثیرگذار بر بهبود عملکرد مفصل ران در افراد مبتلا به دیسپلازی ارائه شده است. اطلاعات و نتایج به دست امده از این پژوهش می‌تواند در یک محیط بالینی برای کمک به تمرین قدرت عضلانی مورد استفاده قرار گیرد، و در نتیجه می تواند توانبخشی و مدیریت بالینی چنین بیمارانی را افزایش دهد. هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی و مقایسه‌ی فعالیت عضلات کمربند لگنی در افراد دارای دیسپلازی مفصل ران با افراد سالم با استفاده از مدلسازی سیستم اسکلتی عضلانی می‌باشد.