تحلیل و مقایسۀ زبان شفاهی از دو جنبۀ نحو و معناشناسی در کودکان شنوا با کودکان کم‌شنوای دارای سمعک و کاشت حلزون شنوایی

Abstract

اگرچه مهارت زبانی کودکان کم‏شنوا به کمک سمعک و کاشت حلزون شنوایی و گفتار درمانی ارتقا می‏یابد، اما به علت این‏که آغاز شنوایی در این کودکان با تأخیر صورت می‏گیرد و باتوجه به این‏که آموزش کودکان کم‏شنوا در مدارس عادی انجام می‏شود، لازم است که عملکرد زبان شفاهی این کودکان در مقایسه با هم‌سالان شنوایشان به دقت بررسی شود. لذا پژوهش حاضر به تحلیل و مقایسۀ مؤلفه‏های زبان شفاهی از دو جنبۀ معناشناسی و نحو در کودکان کم‏شنوا دارای سمعک و حلزون شنوایی با هم‌سالان شنوا پرداخته ‏است. به این منظور تعداد 39 کودک 6 تا 8 سال، شامل شانزده کودک شنوا، سیزده کودک دارای پروتز حلزون شنوایی و ده کودک دارای سمعک به کمک آزمون Told-p:3 بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده‏ها از طریق آزمون‏های کروسکال والیس و یومن‏ویتنی نشان ‏داد، میان کودکان کاشت حلزون شده و دارای سمعک، از لحاظ مهارت‏های نحوی و معناشناسی تفاوت معنی‏داری وجود ندارد و این کودکان در دریافت و درک معانی کلمات و جملات، در ارائۀ تعاریف شفاهی از کلمات و توانایی شناختن و به کارگیری اشکال تک‌واژ، عملکرد یکسانی دارند. اما بین کودکان شنوا و دو گروه کودکان کم‏شنوا از جنبه‏های نحو و معناشناسی اختلاف معنی‏داری وجود دارد و کودکان شنوا عملکرد بهتری دارند. بنابراین لازم است که کودکان کم‏شنوا تا رسیدن به سطح زبانی کودکان شنوا به‌طور جدی تحت آموزش‏های توان‌بخشی کلامی ـ شنیداری قرار گیرند. عدم توجه به این موضوع می‏تواند اثر نامطلوبی بر پیشرفت‏ تحصیلی و آیندۀ شغلی کودکان کم‏شنوا داشته باشد.