اثر ابعاد بازشدگیها بر آبشستگی پیرامون آبشکن نفوذپذیر

Abstract

هدف: یکی از سازههای مهم ساماندهی رودخانهها آبشکنها هستند. آبشکن، سازهای است که به منظور جلوگیری از فرسایش کنارههای رودخانه طراحی میشود. ارتفاع، طول و نفوذپذیری آبشکن از جمله عوامل تأثیرگذار بر آبشستگی پیرامون آبشکن میباشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر ابعاد بازشدگیها در آبشکن نفوذپذیر بر آبشستگی در حالت غیر مستغرق میباشد. مواد و روشها: آزمایشهای این تحقیق، در فلومی مستطیلی به طول 10 متر، عرض 30 سانتیمتر و ارتفاع 50 سانتیمتر انجام شده است. تمامی آزمایشها در حالت جریان ماندگار و شرایط آب زلال ( 95 / 0 = cU/U (، با تنظیم دبی و عمق جریان در حد آستانه حرکت رسوبات انجام گرفته است. در پژوهش حاضر، آبشکنهایی به طولی معادل 23 درصد عرض فلوم ) 7 سانتیمتر( عمود بر دیواره فلوم ) 90 درجه(، با چهار نفوذپذیری )P( 10 ، 20 ، 30 و 40 درصد و چهار SS/L )نسبت ابعاد بازشدگی آبشکن به طول آبشکن( برابر با 014 / 0 ، 025 / 0 ، 033 / 0 و 05 / 0 مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج: در بازه اعداد مورد مطالعه در تحقیق، نتایج نشان داد که آبشکن با 40 = P درصد و 05 / 0 = sS/L ، حالت بهینه جهت کاهش عمق آبشستگی پیرامون دماغه آبشکن میباشد. همچنین نسبت عمق آبشستگی آبشکن به طول آبشکن ( sL/sD (، در حالت شاهد )آبشکن نفوذناپذیر( 17 / 1 و در حالت بهینه 28 / 0 اندازهگیری شده است. عمق آبشستگی پیرامون دماغه آبشکن در حالت بهینه نسبت به حالت شاهد )آبشکن نفوذناپذیر( 6 / 75 درصد کاهش یافته است. نتیجهگیری: بر اساس نتایج میتوان دریافت که افزایش نفوذپذیری ) P( و افزایش نسبت ابعاد بازشدگی آبشکن به طول آبشکن ) sS/L (، تأثیر قابل توجهی در کاهش آبشستگی در دماغه آبشکن در مقایسه با آبشکن نفوذناپذیر دارد.