مبنای مسوولیت پزشک در معالجات ضروری و غیر ضروری در حقوق ایران و آمریکا

Abstract

معالجات پزشکی به دو دسته ضروری و غیر ضروری تقسیم می‌شوند. به نظر می‌رسد مبنای جبران خسارت در معالجات ضروری در حقوق ایران، نظریه تقصیر است. وفق ماده ‌495 ق.م.ا مصوب 1392، تقصیر مفروض موردپذیرش واقع‌ شده است. بدین معنا که پزشک می‌تواند عدم تقصیر خود را اثبات کند و در این نوع از معالجات، تعهد پزشک تعهد به وسیله است. در آمریکا، مبنای جبران خسارت در معالجات ضروری، نظریه تقصیر است. در حقوق این کشور، بیمار می‌تواند تقصیر پزشک را از طریق چهار عنصر وظیفه دقت و مراقبت، نقض این وظیفه توسط پزشک، رابطه سببیت میان نقض وظیفه و آسیب وارده و نهایتاً ایراد آسیب بر خود به وسیله این‌ها نقض وظیفه را اثبات کند. در آمریکا نیز تعهد پزشک در انجام این نوع از معالجات، تعهد به وسیله است. یافته‌های این تحقیق مؤید این است که نظریه تقصیر در باب جبران خسارت در معالجات غیر ضروری در حقوق ایران و آمریکا جایگاهی ندارد و در این قبیل موارد، تعهد پزشک در هر دو نظام حقوقی مورد مطالعه، تعهد به نتیجه و مبنای مسؤولیت پزشک در انجام این نوع از معالجات، مسؤولیت محض یا بدون تقصیر است.