تعامل بین سفتی سطح و سفتی اندام تحتانی و تأثیر آن بر عملکرد و احتمال بروز آسیب (مقاله مروری)

چکیده مقاله

هدف این مطالعه، مروری بر تحقیقات انجام شده پیرامون تعامل سفتی سطح و سفتی اندام تحتانی بود. مطالعات نشان دادند به دنبال افزایش سفتی سطح سفتی اندام کاهش و برعکس به دنبال کاهش سفتی سطح سفتی اندام تحتانی افزایش پیدا می‌کند. این تعاملات در سفتی با هدف حفظ دینامیک مرکز جرم و کاهش انرژی مصرفی طی حرکت صورت می‌گیرند. از جمله مکانیسم‌های پیشنهادی برای تعامل سفتی اندام و سطح، تغییر در سفتی مفصلی خصوصاً مفصل مچ پاست. در خصوص عوامل عصبی مربوط به تغییر در سفتی اندام تحتانی به دنبال تغییر در سفتی سطح عنوان شده که رفلکس‌های کششی نقشی در تغییر سفتی اندام تحتانی ندارند. هرچند در حال‌حاضر تعامل بین سفتی سطوح مختلف و سفتی اندام تحتانی مورد شناسایی قرار گرفته، ولی در خصوص مکانیسم های دقیق مربوط به تعامل سفتی اندام تحتانی، سفتی سطح و مکانیسم های عصبی عضلانی مربوط به این فرایند اطلاعات زیادی به چشم نمی‌خورد.