پیشبینی عمر خستگی ناحیه اتصال بخش ورودی سرند لرزشی به بدنه اصلی با رویکرد مقاومسازی

Abstract

عملکرد سرند لرزشی وابسته به ارتعاشات اجباری هارمونیک است که توسط لرزاننده تولید میشود. بارهای چرخهای ایجاد شده ناشی از ارتعاشات، باعث بروز شکست خستگی در محل اتصال بخش ورودی به بدنه سرند لرزشی میگردد. جهت پیشبینی عمر خستگی تحت بارگذاری واقعی و افزایش طول عمر با روش مقاومسازی، سرند لرزشی توسط نرمافزار اجزاء محدود آباکوس مدل شده تا نقاط دارای بیشترین مقدار تنش شناسایی شود. سپس توسط نرمافزار Fe-Safeعمر خستگی با معیار اسمیت-واتسون-تاپر محاسبه گردید. نتایج تحلیل نشان داد که تنش بیشینه در اطراف سوراخ پیچ محل اتصال بخش ورودی به سرند لرزشی با مقدار 51/5مگاپاسکال قرار دارد که کمترین عمر خستگی توسط معیار اسمیت-واتسون-تاپر به میزان 244هزار سیکل میباشد. در انتها جهت مقاومسازی با افزایش ضخامت پروفیل ورق مورد استفاده در ساخت بخش ورودی به اندازه 2میلیمتر، تنش بیشینه با کاهش %65به 33/3مگاپاسکال رسید و عمر خستگی متناظر با معیار اسمیت-واتسون-تاپر با افزایش 26برابری به 6/5میلیون سیکل رسید.