بررسی رابطه خوش‌بینی علمی و انگیزه پیشرفت با توجه به نقش واسطه‌گری خودکارآمدی تحصیلی

Abstract

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه‌ خوش‌بینی علمی و انگیزه‌ی پیشرفت تحصیلی با توجه به نقش واسطه‌ای خود کارآمدی تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه دوم است. روش تحقیق مورداستفاده در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری، شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهرستان بیرجند در سال تحصیلی 1394-1393 می‌باشد که تعداد کل آن ها 2520 نفر است. با روش نمونه گیری خوشه ای و با استفاده از جدول مورگان تعداد 296 از دانش آموزان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها، از سه پرسشنامه خوش‌بینی علمی تی شانن موران و همکاران(2012)، انگیزه پیشرفت تحصیلی هرمانس (1970) و خودکارآمدی موریس(2001) استفاده شده است. به منظور تجزیه ‌و تحلیل داده های جمع‌آوری‌شده، از شاخص های آمار توصیفی؛ میانگین و انحراف معیار و از آمار استنباطی؛ روش های آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام استفاده شده است. یافته ها نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان معنی دار و بالاتر از میانگین بود. در صورتی که خوش بینی علمی آن ها معنی دار نبود ولی با توجه به میانگین بالاتر از آن قرار داشت. اثر مستقیم خوش‌بینی علمی دانش‌آموزان بر خودکارآمدی تحصیلی و انگیزه پیشرفت مثبت و معنادار بود .هم چنین اثر خودکار آمدی تحصیلی بر انگیزه پیشرفت نیز مثبت و معنادار بود. علاوه بر این نتایج تحقیق نشان داد که خوش‌بینی علمی دانش‌آموزان به‌واسطه خود کارآمدی تحصیلی اثر غیرمستقیمی بر انگیزه پیشرفت تحصیلی دارد. نتایج تحلیل مسیر نمایانگر این بود که مدل مفهومی پژوهش از برازش کافی برخوردار است.