| Authors | محمدرضا عزیزی |
|---|
| Journal | زبان و ادبیات فارسی - دانشگاه خوارزمی |
|---|
| Page number | 207-223 |
|---|
| Serial number | ۲۸ |
|---|
| Volume number | ۸۹ |
|---|
| Paper Type | Full Paper |
|---|
| Published At | ۲۰۲۱ |
|---|
| Journal Grade | Scientific - research |
|---|
| Journal Type | Typographic |
|---|
| Journal Country | Iran, Islamic Republic Of |
|---|
| Journal Index | isc |
|---|
Abstract
در مقالة حاضر، مشخصههای صَرف اسم عربی مانع برداشتهای گوناگون از متون ادبی
دانسته شده است. ساختمان اسم عربی از ویژگیهایی ذاتی چون تذکیر و تأنیث، جامد و
مشتق، وزن، تثنیه، انواع جمع، ضمایر دقیق، موصول، اسمهای اشاره و... برخوردار است که
تعیّن و تداعی دقیق معانی در ذهن مخاطب را بههمراه دارد. هرچند دقت صَرف عربی در
نثر علمی و فلسفی امتیاز بهشمار میرود و دانشمندان میتوانند مقصود خود را بهکمک آن
بهروشنی بیان کنند، در متون ادبی، نقص بهنظر میرسد و از چندپهلویی و لطف هنری اثر
میکاهد. مسکوتبودن برخی از این ویژگیها در صرف اسمهای فارسی، به ابهام و ادبیت
شعر کمک میکند. در دیوان حافظ هفت غزل ملمع وجود دارد که امکان چنین مقایسهای
را فراهم میآورد. وجود مصراعهایی به زبان فارسی و عربی در یک غزل حافظ بهخوبی تفاوت
امکانات صرفی در زبان فارسی و عربی را نشان میدهد. فقدان چنین مشخصههایی یا وجود
آن بهصورتکلی در واژة فارسی طیف بیشتری از مخاطبان را با خود همراه میسازد و دامنة
برداشتهای گوناگون را وسعت میدهد.
Paper URL
