| نویسندگان | ابراهیم محمدی,مریم افرافر |
| نشریه | سبکشناسی نظم و نثر فارسی |
| شماره صفحات | 267-288 |
| شماره سریال | ۱۱ |
| شماره مجلد | ۴۱ |
| نوع مقاله | Full Paper |
| تاریخ انتشار | ۲۰۱۸ |
| رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
| نوع نشریه | چاپی |
| کشور محل چاپ | ایران |
| نمایه نشریه | isc |
چکیده مقاله
در این مقاله بر آنیم که دربارۀ مفهوم رمان نو و ویژگیهای آن ابتدا توضیحاتی بیاوریم و
سپس رمان نو در ایران را با توجه به مولفه های آن به اجمال بررسی کنیم و ببینیم که آیا
نویسندگان ایرانی مفهوم رمان نو غربی را درست و دقیق درک کرده اند یا در مواردی
کژتابیهایی دارند، وجوه مشترک آنها و نیز نقاط اختلاف و گاه تضادهای آنان چیست؟ رمان
نو به صورتی ناقص با چند ترجمه از رمان نو غربی وارد ایران شد و آثار محدودی در رمان
فارسی بجا گذاشت که با موازین اصلی این رمان چندان هماهنگ نیست، بیتوجهی به زمان
خطی، ابهام و پیچیدگی وجه مشترک رمان نو ایرانی با رمان نو غربی است اما عدم تعهد و
رسالت، رد موضوع و درونمایه، توجه به اشیا و برتری آنها و عدم همدلی بین انسان و جهان
و مهم تر از همه انکار کامل سنت از مولفه های مهم رمان نو است که در رمانهای فارسی
وجود ندارد.
لینک ثابت مقاله