«حکایت» و ماهیت بین‎رشته¬ای تاریخ‎گرایی نو از دیدگاه گرین¬بلت و گالاگر

چکیده مقاله

تاریخ‎گرایی نو در مطالعات ادبی، رویکردی پساساختارگرا در خوانش متن است. هدف این پژوهش بررسی و تبیین روشمند و علمی یکی از اصطلاحات کلیدی این رویکرد، یعنی «حکایت» براساس مقالۀ «ضدتاریخ و حکایت»، نوشتۀ گرین¬بلت و گالاگر است. استفاده از حکایت، افزون بر آنکه یکی از وجوه بینارشته¬ای این رویکرد را آشکار می¬کند، نوع متن¬گرایی آن را نیز به¬روشنی نشان می¬دهد. این رویکرد، برخلاف نقد نو، بر یک متن خاص تمرکز نمی¬کند. تاریخ‏گرایی نو متن ادبی را با درنظرگرفتن متون حاشیه¬ای؛ یعنی حکایت، می¬بیند و می¬خواند. این روش موجب خوانشی کاملاً متفاوت در سنجش با دیگر رویکردها و روش¬های نقد ادبی می‌شود. حکایت که ماهیتی ضدتاریخی دارد، می¬تواند از خاطرات زندگی، از متون حاشیه¬ای¬، اعم از ادبی و غیرادبی و مکتوب یا غیرمکتوب به ‌دست آید. منتقدان تاریخ‏گرایی نو حکایت¬ را به ‌کار می¬گیرند تا توالی و سیر اندیشۀ کلان¬روایت‌ها را آن‌چنان‏که ساخته ‌و ‌پرداختۀ تاریخ‏گرایی سنتی است، درهم بریزد و آنچه را که کلان¬روایت واقعیت می‌پندارد به چالش بکشد. در پایان چند «حکایت» راهبردی برای روشن‌ترشدن بحث نظری آورده شده است.