بررسی اثر کوفتگی حاصل از تمرینات پلایومتریک بر الگوی فعالیت الکترومیوگرافی عضله دو قلوی ساق پای مردان تمرین نکرده پس از انتقباض های ایزومتریک

Abstract

چکیده هدف از این پژوهش، بررسی اثر کوفتگی حاصل از تمرینات پلایومتریک بر الگوی فعالیت الکترومایوگرافی (آمپلیتود) عضله دوقلوی ساق پای افراد نفر) و 12 ماه دور از تمرین)، تصادفی در دو گروه تجربی (6 دانشجوی مرد تمریننکرده (حداقل مدت 22 تمریننکرده پس از انقباضهای ایزومتریک بود. 11 Biovision نفر)، تقسیم شدند. ابتدا در مرحله پیشآزمون فعالیت الکترومایوگرافی (آمپلیتود) عضله دوقلو آزمودنی ها با استفاده از دستگاه 12کنترل ( کاناله در دو انقباض ایزومتریک در دو حرکت (اسکات/ پلانتار فلکشن مچ پا)، و حرکت (سیمکش/ دورسی فلکشن مچ پا)، ثبت گردید. دادهها با استفاده از مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و از آزمون آنوا با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی نیز در سطح معنیداری Matlab و Dasylab نرمافزار دقیقه به تمرین پلایومتریک 12 رای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. به منظور ایجاد کوفتگی عضلانی، آزمودنیهای گروه تجربی برای مدت P≤2/20 ساعت پس از تمرین، انجام شد. نتایج نشان داد که کوفتگی حاصل از تمرینات پلایومتریک، فعالیت آمپلیتود 81 منتخب پرداختهاند و پسآزمون بلافاصله و در حالیکه در هنگام ،)P=2/221( ساعت پس از تمرین، در هنگام حرکت دورسی فلکشن بهطور معنیداری کاهش میدهد 81 عضله دوقلو را بلافاصله و حرکت پلانتار فلکشن تاثیر معنیداری در کاهش و یا افزایش فعالیت الکتریکی (آمپلیتود) این عضله، مشاهده نشد. با توجه به نتایج، ریسک پذیری بالای حرکات دورسی فلکشن و مشابه آن در مدت انقباض ایزومتریک نسبت به حرکات پلانتار فلکشن و مشابه آن در شرایط کوفتگی در میان افراد تمریننکرده اشاره میگردد.