اثر خستگی عملکردی بر میسان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج طی فاز دویدن

Abstract

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثر خستگی ناشی از تمرین بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج طی فاز اتکای دویدن بود. روش بررسی: تعداد 24 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند )13 نفر با ساختار پای طبیعی، 11 نفر با ساختار پای چرخیده به خارج( بهصورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب، و پس از قرارگیری نشانگرهای متر بر ثانیه برای 3 / موردنظر، اطالعات دوبعدی زاویه پشت پای آزمودنیها با سیستم آنالیز حرکت حین دویدن در سرعت 5 مدت 15 دقیقه روی تردمیل در حالت بدون استفاده از کفش در دو وضعیت با و بدون خستگی جمعآوری شد. بهمنظور تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تالش )Exertion Perceived of Rating )در حین دویدن استفاده شد. یافتهها: آزمونی تی وابسته نشان داد که بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای طبیعی در قبل از خستگی )شروع (، در دیگر مراحل p = 0 پروتکل تمرین( و حین خستگی )انتهای پروتکل تمرین(، بهجز در مرحله برخورد پاشنه با زمین )/001 فاز اتکای دویدن اختالف معنیداری وجود ندارد. با وجود این، بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای چرخیده به خارج .)p≤ 0 در قبل و حین خستگی در کلیه مراحل فاز اتکای دویدن افزایش معنیداری مشاهده شد )/05 نتیجهگیری: بر اساس نتایج این پژوهش، خستگی عامل مؤثری در افزایش زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج محسوب میشود. بنابراین