اثر سطوح شوری و فرم‌های نیتروژن بر عملکرد گیاه دارویی زعفران در شرایط آب و هوایی بیرجند

Abstract

تنش شوری یکیاز مشکلات عمده تولید محصولات کشاوزی در مناطق خشک و نیمه­خشک است. این پژوهش با هدف بررسی اثر سطوح مختلف شوری و فرم­های کوددهی نیتروژن بر رشد و عملکرد زعفران در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند طی سال­های 1387-1385 به صورت کرت­های خرد شده در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. شوری آب آبیاری با هدایت‌ الکتریکی 5/1(شاهد)، 5/3، 5/5 و 5/7 دسی زیمنس بر متر به عنوان عامل اصلی و فرم­های مختلف نیتروژن (جامد، جامد– محلول و محلول) به عنوان عامل فرعی اجرا گردید. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش شوری روی همه پارامترها اثر معنی‌داری داشت؛ حتی در سال استفاده از فرم­های مختلف نیتروژن اثر معنی­داری داشت. درشرایط شوری بالا، استفاده از فرم جامد نیتروژن بالاترین عملکرد اقتصادی g/m218/0 در سال 1385، g/m2 48/0 در سال 1386 و 29/0 g/m2را در سال 1387 نشان داد. بطور کلی، نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در مناطق خشک می­توان از آب شور تا 5/5 دسی زیمنس بر متر برای زعفران استفاده نمود. همچنین با استفاده از محلول‌پاشی نیتروژن در سطوح پایین شوری و استفاده از فرم جامد نیتروژن در شرایط شوری بالا امکان افزایش عملکرد برای زعفران وجود دارد.