احیاء میراث» منظر خوراکی« باغ ایرانی با هدف توسعه کشاورزی شهری در ایران

چکیده مقاله

در این پژوهش، بحث اصلی درباره چگونگی تاثیر باغ ایرانی در تحقق کشاورزی شهری در شهرهای ایران است. فرضیه تحقیق با تمرکز بر شرایط و ویژگیهای باغ ایرانی آن را به عنوان نقطه شروع و ابزاری برای برنامه ریزی منظر تحت ایده کلی کشاورزی شهری مطرح و معرفی مینماید. این مطالعه در پی پاسخ به این سوال است که چگونه باغ ایرانی میتواند نقطه شروعی برای توسعه کشاورزی شهری در ایران به عنوان ابزار نوینی در برنامه ریزی شهر و منظر باشد؟ روش تحقیق از نوع کیفی و ترکیبی از روش تحقیق تحلیلی-توصیفی و روش استنادی و جمع آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای است. نتایج تحقیق نشان میدهد رویکردهای محافظه کارانه که از طریق قوانین و مقررات در پی حفاظت از باغ های تاریخی شهری است، انجام فعالیتهای کشاورزی را در باغها تضمین نمیکند. لذا کارکردهای تفرجی و فراغتی باغ بر سایر خدمات تولیدی که میتواند در باغ محقق گردد، غلبه داشته است. نگارندگان با طرح ۲ راهبرد مشارکت شهروندان و مکانسازی در پی احیای میراث خوراکی باغ ایرانی هستند. از نظر راهبرد فرهنگ سازی و مشارکت شهروندی، باغ ایرانی همان مکانی است که فعالان بخش کشاورزی و باغبانی شهری با حضور در باغ، ضمن آموزش اصول سنتی باغداری و باغبانی، به احیای میراث خوراکی باغ ایرانی کمک نموده و باغ را از فضایی صرفا گردشگری و تاریخی به باغی مولد و مثمر ثمر تبدیل مینمایند. از نظر راهبرد مکان سازی، در فرآیند طراحی و احیای فضاهای سبز فرسوده شهری میتوان ضمن احترام به فرهنگ باغ سازی ایرانی، زمینه حضور نظام مند و دقیق گونه های گیاهی مثمر و فضاهای کشاورزی شهری را فراهم ساخت. در راهبرد مکان سازی، برای طراحی، احداث و یا احیای انواع باغها، مرمت گردشگاه ها و مسیرهای پیاده روی و اصلاح منظر بصری فضای سبز شهری میتوان به الگوهای بومی باغ سازی چندعملکردی باغ ایرانی توجه نمود.