تاثیر تمرینات تداومی بر سطوح پلاسمایی آدیپولین، حساسیت به انسولین و درصد چربی زنان دارای اضافه وزن و چاق

Abstract

زمینه و هدف: آدیپولین، آدیپوسایتوکاین ضدالتهابی و حساسگر انسولین است که در تعدیل عدم تحمل گلوکز و مقاومت انسولینی نقش دارد، این آدیپوکاین از بافت چربی سفید ترشح می شود و سطح آن در شرایط چاقی و دیابت کاهش می یابد. هدف از این مطالعه بررسی اثر 8 هفته تمرین تداومی با شدت 45 تا 60 درصد ضربان قلب بیشینه بر سطوح پلاسمایی آدیپولین، حساسیت به انسولین و درصد چربی بدن زنان دارای اضافه وزن و چاق بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی 30 نفر از زنان دارای اضافه وزن و چاق به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (15=n) و کنترل (15=n) تقسیم شدند. برنامه ﺗﻤﺮﯾنی ﮔﺮوه تجربی شامل30 دقیقه دویدن با شدت 60-45 درﺻﺪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ بیشینه ﺑﻮد. در اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ، ﺗﻤﺮﯾﻦ با شدت 45 درﺻﺪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ بیشینه آﻏﺎز شد و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ آﻣﺎدﮔﯽ شرکت کننده ها، ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ پنج درصد بر شدت ﺗﻤﺮﯾﻦ اﻓﺰوده گردید و ﭘﺲ از رﺳﯿﺪن شرکت کننده ها ﺑﻪ ﺷﺪت 60 درﺻﺪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ بیشینه، اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن برنامه تمرینی ﺣﻔﻆ شد. خونگیری پس از 12 ساعت ناشتایی در دو مرحله پیش و پس آزمون انجام و مقادیر متغیرهای مطالعه اندازه‌گیری گردید. از آزمون های شاپیرو-ویلک برای طبیعی بودن توزیع داده ها و به منظور بررسی تغییرات درون¬گروهی و بین¬گروهی به ترتیب از آزمون¬هایt وابسته وt مستقل در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین تداومی با شدت سبک تا متوسط سطح آدیپولین پلاسما (001/0>p) و حساسیت به انسولین (001/0>p) نسبت به قبل تمرین افزایش معنی دار و درصد چربی بدن کاهش معنی داری داشت. در مقایسه بین گروهی، مقادیر آدیپولین پلاسما (001/0>p) و حساسیت به انسولین (001/0>p) گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت؛ اما درصد چربی بدن با کاهش معنی دار (001/0>p) همراه بود. نتیجه گیری: تمرینات تداومی با شدت سبک تا متوسط به عنوان یکی از راهکارهای درمانی مناسب با افزایش آدیپولین، حساسیت به انسولین و کاهش درصد چربی بدن می تواند در کاهش اختلالات مرتبط با اضافه وزن و چاقی موثر باشد.