مقایسه ت ثیر دو شیوه تمرین هوازی و بی هوازی بر برخی سیتوکینهای پیش التهابی در موش صحرایی نر بالغ

Abstract

قدمه: گزارش ها نشان می دهند که نشان گرهای جدید بیماری های قلبی عروقی در پیش بینی و پیشگویی حوادث قلبی عروقی از حساسیت و دقت بیشتری برخوردارند. با توجه به نقش مؤثر فعالیت های بدنی در پیشگیری و کاهش این بیماری ها، تعیین نوع فعالیت بدنی، مدت و شدت آن به عنوان الگویی مناسب، کمک شایانی به ارتقای سلامت افراد جامعه خواهد کرد. در این پژوهش، تأثیر دو شیوه ی تمرین هوازی و بی هوازی بر برخی سیتوکین های پیش التهابی در موش های صحرایی نر بالغ مقایسه شده است. مواد و رو شها: ۵۴ سر موش صحرایی نر ۳ ماهه از نژاد ویستار در محیطی کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی به سه گروه شاهد، هوازی و بی هوازی تقسیم شدند. برنامه ی تمرین به مدت ۱۲ هفته و هفته ای ۳ جلسه با مدت و شدت مشخص اجرا شد. برای بررسی تأثیر یک جلسه ی تمرین هوازی و ب یهوازی، پس از انجام برنامه ی تمرین، اولین مرحله ی خون گیری به عمل آمد. پس از ۲۴ جلسه و ۳۶ جلسه تمرین، دومین و سومین مرحله ی خون گیری انجام شد. لازم به ذکر است خون گیری پس از ۱۴ ساعت ناشتایی و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین انجام شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، آنالیز واریانس، تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تمرین های هوازی کاهش α ≤۰/ در سطح ۰۵ LSD اندازه گیری های و آزمون تعقیبی ایجاد (P<۰/۰۵) TNF-α و (P<۰/۰۱) IL-1β میانجی های التهابی ،(P<۰/۰۰۱) sICAM- معن یداری در مقادیر 1 و (P<۰/۰۵) IL-1β ،(P<۰/۰۱) sICAM- م یکردند، در حالی که تمرین های بی هوازی منجر به افزایش معنی دار مقادیر 1 شدند. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد تمرین های منظم و طولانی مدت هوازی ( ۵۵ تا (P<۰/۰۵) TNF-α کاهش معنی داری در نشان گرهای جدید حوادث قلبی عروقی ایجاد م یکند در حالی که، تمرین های (Vo2max %۸۵ منجر به افزایش معنی دار آ نها م یشوند و بدن را در معرض خطر (Vo2max % ب یهوازی شدید ( ۱۰۰ و فراتر از ۱۰۰ آسیب های التهابی قرار م یدهند. بر این اساس شاید بتوان گفت، کاهش عوامل جدید پیشگویی کننده ی بیماری های قلبی عروقی پس از تمرین های هوازی منظم، حاکی از تخفیف فرایند آتروژنز است در حالی که تمرین های بی هوازی شدید م یتواند این فرایند را تشدید نماید.