تاثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی گالکتین۳ و مقاومت به انسولین در رت های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت بارداری

Abstract

مقدمه: دیابت بارداری (GDM) یکی از شایع ترین بیماری های متابولیک در زنان باردار است. به نظر می رسد تشخیص زودهنگام آن تاثیر قابل توجهی بر رشد جنین، زایمان و دوره نوزادی دارد. هدف از این مطالعه تاثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی گالکتین3 و مقاومت به انسولین در رت های صحرایی مبتلا به دیابت بارداری است. روش ها: 60 سر رت صحرایی ماده ویستار (با وزن 10±220 گرم) به طور تصادفی در 6 گروه کنترل (Ctr)، گروه کنترل+تمرین هوازی تداومی (Ctr+CON)، گروه کنترل+تمرین هوازی تناوبی (Ctr+INT)، گروه دیابت بارداری (GDM)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تداومی (GDM+CON)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تناوبی (GDM+INT) قرار گرفتند. گروههای تمرین در دوران بارداری تحت تمرینات با تردمیل قرار گرفتند. سطوح مقاومت به انسولین و گالکتین3 اندازه گیری شد. از تست آماری آنووا یک راهه برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: غلظت گالکتین3 سرم در گروه GDM به طور معنی داری بیشتر از گروه Ctr بود، از طرفی سطح گالکتین3 در گروههای GDM+CON و GDM+INT بطور معنی داری کمتر از گروه GDM بود. وزن گروه GDM بطور معنی داری بیشتر از گروه Ctr و گروههای تمرین در روز بیستم بارداری بود. سطوح مقاومت به انسولین در گروههای GDM+CON و GDM+INT بطور معنی داری کمتر از گروه GDM بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی در بهبود دیابت بارداری موثر بودند، اما تفاوت معنی داری بین دو مدل تمرین وجود نداشت. علاوه براین همبستگی مثبت و معنی داری بین گالکتین3 و GDM یافت شد که ممکن است به عنوان یک عامل بالقوه برای پیش بینی پیشرفت GDM استفاده شود.