تاثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی اسپکسین و حساسیت به انسولین در رت های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت بارداری: یک مطالعه تجربی

Abstract

مقدمه: دیابت بارداری (GDM) به عنوان عدم تحمل گلوکز در دوران بارداری تعریف می شود. ورزش منظم برای بارداری سالم مهم است و می تواند خطر ابتلا به GDM را کاهش دهد. از سوی دیگر موضوع اصلی یافتن یک پیش بینی کننده زیستی است که بتواند به زنانی که در همان ابتدای بارداری در معرض خطر ابتلا به GDM هستند، هشدار دهد. هدف از این مطالعه ارائه پتانسیل و اهمیت اسپکسین (SPX) در پاتوژنز GDM است. مواد و روش ها: 60 سر رت صحرایی ماده ویستار (با وزن 10±220 گرم) به طور تصادفی در 6 گروه کنترل (Ctr)، گروه کنترل+تمرین هوازی تداومی (Ctr+CON)، گروه کنترل+تمرین هوازی تناوبی (Ctr+INT)، گروه دیابت بارداری (GDM)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تداومی (GDM+CON)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تناوبی (GDM+INT) قرار گرفتند. گروههای تمرین در دوران بارداری تحت تمرینات با تردمیل قرار گرفتند. سطوح حساسیت به انسولین و SPX اندازه گیری شد. از تست آماری آنووا یک راهه برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: غلظت SPX سرم در گروه GDM به طور معنی داری بیشتر از گروه Ctr بود، از طرفی سطح SPX در گروههای GDM+CON و GDM+INT به طور معنی داری کمتر از گروه GDM بود. وزن گروه GDM بطور معنی داری بیشتر از گروه Ctr و گروههای تمرین در روز بیستم بارداری بود. وزن تولد فرزندان در گروه GDM به طور قابل توجهی بیشتر از گروه Ctr و گروههای تمرینی بود. سطوح حساسیت به انسولین در گروههای GDM+CON و GDM+INT بطور معنی داری کمتر از گروه GDM بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی در بهبود دیابت بارداری موثر بودند، اما تفاوت معنی داری بین دو مدل تمرین وجود نداشت. علاوه براین، به نظر می رسد تغییرات در سطوح SPX تحت تاثیر وجود GDM در زنان باردار قرار می گیرد به طوری که در افراد مبتلا به GDM افزایش می یابد. این ممکن است به عنوان یک عامل بالقوه برای پیش بینی پیشرفت GDM استفاده شود.