| نویسندگان | سیدمهدی رحیمی,علی قبادی کیا |
| نشریه | پژوهشهای ادبی |
| شماره صفحات | 61-88 |
| شماره سریال | ۱۴ |
| شماره مجلد | ۵۵ |
| نوع مقاله | Full Paper |
| تاریخ انتشار | ۲۰۱۷ |
| رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
| نوع نشریه | چاپی |
| کشور محل چاپ | ایران |
| نمایه نشریه | isc |
چکیده مقاله
چکیده
نگارندگان این مقاله تالش کردهاند براساس روش تحقیق کتابخانهای مبتنی بر نظریههای
معناگرایی و ساختارگرایی، گزارشی از سیر تاریخی تکامل ساختمان فعل مرکب را از گذشته تا
امروز ارائه و مورد نقد و بررسی قراردهند. این پژوهش نشان میدهد که هرچه از آغاز تدوین
کتابهای دستوری و توجه علمی به مقوله افعال، فاصله میگیریم و به امروز میرسیم،
»ساختمان فعل مرکب« و راههای تشخیص آن تکامل بیشتری مییابد و مشخص میشود که در
این مبحث، همواره باید به مفاهیم ساختواژی، نحوی ومعنایی، توأمان نگریسته شود. بر این
اساس فعل مرکب »فعلی است که از دوجزن )اسم یا صفت + همکرد( تشکیل شده است که
در مجموع یک معنی دارد و در جمله نقش اسناد را به عهده دارد و گسترش پذیری مانع
مرکب بودن آنها نیست.«
لینک ثابت مقاله