تاثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیل دار، پپتید تیروزین تیروزین و پپتید شبه گلوکاگون-۱ در مردان جوان سالم

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیلدار، پپتید در مردان جوان سالم بود. تعداد 20 )GLP-1( و پپتید شبهگلوکاگون- 1 )PYY( تیروزین تیروزین 23 کیلوگرم بر مربع متر /2 ± 1/ 22 سال با شاخص تودة بدنی 4 /26 ± 1/ دانشجوی مرد جوان 25 بهطور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرینی بهمدت 12 هفته تمرین تناوبی هوازی را انجام دادند. این تمرین شامل دویدن روی نوارگردان با دورههای چهار دقیقه فعالیت شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و سه دقیقه استراحت فعال با شدت 65 تا 75 درصد ضربان در مراحل قبل از تمرین، GLP- و 1 PYY ، قلب بیشینه بود. سطوح پلاسمایی گرلین آسیلدار هشت و 12 هفته بعد از تمرین به روش الایزا سنجیده شدند. در تجزیهوتحلیل دادهها، آزمون یومن ویتنی برای مقایسة دادههای دو گروه تمرین و کنترل و برای مقایسة دورههای زمانی مختلف تمرین از ویلکاکسون استفاده شد. یافتهها نشان داد که در هفتة دوازدهم در مقایسه با هفتة هشتم، سطوح داشتند؛ باوجوداین، سطوح گرلین )P = گرلین آسیلدار در گروه تمرین کاهش معنادار ) 0.008 بعد از هشت و 12 هفته تمرین، در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل GLP- و 1 PYY ، آسیلدار بدون تغییر مانده بودند. درمجموع، بهنظر میرسد که تغییرات هورمونهای درگیر در اشتهای مردان جوان با وزن طبیعی در پاسخ به تمرینهای تناوبی هوازی چشمگیر نیستند؛ اما یک دوره تمرین تناوبی 12 هفتهای در مقایسه با هشت هفته ممکن است اشتها را کاهش دهد.