تاثیر تمرینات استقامتی تداومی و تناوبی بر فعالیت سوپراکسیددیسموتاز و کاتالاز در بخش حسی نخاع موش های مبتلا به نوروپاتی دیابتی

Abstract

فعالیت بدنی به‌عنوان راهکاری درمانی در نوروپاتی دیابتی در حال افزایش است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر تمرین‌استقامتی بر سطوح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) و درد در بخش حسی نخاع موش‌های صحرایی دیابتی مبتلا به نوروپاتی بود. نمونة تحقیق شامل 40 سر موش صحرایی 10 هفته‌ای با دامنة وزنی 260-230 گرم بود. نخست 30 سر موش، با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (45 میلی‌گرم/کیلوگرم در بافر سیترات، 5/4 pH:) دیابتی شدند و پس از اطمینان از ایجاد نوروپاتی دیابتی توسط آزمون‌های فون‌فری و هات‌پلیت، به‌طور تصادفی در سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل نوروپاتی قرار گرفتند و 10 سر موش نیز در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. پروتکل تمرینی شامل شش هفته تمرین هوازی بود که با شدت 70-60 درصد حداکثراکسیژن‌ مصرفی روی نوارگردان انجام شد. موش‌ها 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی کشته و تشریح شدند و از بخش حسی نخاع نمونه‌برداری شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یکراهه انجام شد (05/0P<). بر اساس نتایج، میانگی سطح فعالیت SODگروه تمرین تداومی، تناوبی، کنترل نوروپاتی و کنترل سالم با یکدیگر تفاوت معناداری مشاهده نشد (632/0=P). همچنین بین میانگین سطح فعالیت CAT گروه‌ها نیز تفاوت معناداری وجود نداشت (424/0=P). نتایج آزمون‌های رفتاری درد نشان داد که شش هفته تمرین تداومی و تناوبی به کاهش معنادار درد نوروپاتی منجر شد (001/0=P)، درحالی‌که بین گروه‌های تمرین تداومی و تمرین تناوبی تفاوت معنادار نبود (99/0=P). به‌نظر می‌رسد تمرینات استقامتی تداومی و تناوبی به‌طور یکسان درکاهش درد نوروپاتی تأثیر دارند؛ هرچند که در سطوح فعالیت آنتی‌اکسیدان‌ها تغییری رخ نداد.